ROZDZIAŁ 5

ELENA
Po drodze zastanawiałam się, co jest ze mną nie tak. Zawsze muszę natknąć się na jakieś kłopoty i być w centrum ich uwagi. Czułam jak złość lub raczej potworna wściekłość przepełnia każdą komórkę mojego ciała. Czy Damon byłby zdolny...? Byłby. Zaufałam mu...
Zdałam sobie sprawę, że płaczę. Ludzie posyłali mi współczujące spojrzenia. Co chwila ktoś obcy zaczepiał mnie pytając, czy wszystko w porządku. Nie, do cholery, płacze bo mi się nudzi!
Trzasnęłam drzwiami, przechodząc przez przedpokój. Jak wryty stanął przede mną Jeremy ze zdezorientowanym wyrazem twarzy.
-Eleno? Gdzie się podziewałaś!? Czy naprawdę nie mogłaś przynajmniej uprzejmie poinformować mnie, kiedy masz zamiar wrócić? Masz przecież telefon! - w jego głosie czaiła się nutka złości. Patrzył na mnie twardo. Złożył ręce na klatce piersiowej. Zignorowałam jego słowa i zaczęłam wpatrywać się w nicość.
-Eleno? Słuchasz mnie?! - spytał nieco poirytowany. W tym momencie padłam w ramiona swojego brata, mocno go do siebie przytulając. Poczułam ciepłą dłoń na swoich włosach.
-Ty... płaczesz? Co się stało? - szepnął bezradnie. Nie odpowiedziałam. Po prostu stałam i wtulona w chłopaka, zastanawiałam się, czy aby na pewno, pochopnie oskarżając starszego z braci, miałam racje. Stefano też był wampirem, tak samo jak Caroline i ci wszyscy z opuszczonego domku w środku lasu. W gruncie rzeczy - to mógł być każdy. Każdy mógł zabić  Danielle.
-Obiecuję, wszystko Ci wyjaśnię wieczorem. Lub jutro. Teraz chcę wziąć prysznic, przebrać się. I... Jeremy, mogłabym zadzwonić z Twojej komórki? Moja... uległa wypadkowi. - posłałam chłopakowi blady uśmiech, wyjmując zepsute urządzenie. Jeremy westchnął i przewrócił teatralnie oczyma.
-Jasne. - powiedział i wyjął z kieszeni swój telefon. Ujęłam go z wdzięcznością i wbiegłam na górę, kierując się w stronę łazienki. Stanęłam przed lustrem i wykonałam kilka telefonów: do Bonnie, Caroline i rzecz jasna - rodziców Danielle. To było na prawdę trudne. Nie sądziłam, że któregoś dnia będę musiała składać kondolencje rodzicom jakiegokolwiek z moich przyjaciół. Poczułam, jak po raz kolejny łzy napływają mi do oczu, a tusz spływa po policzkach razem z nimi.
Gorąca kąpiel - tego mi było trzeba. Woda zdawała się obmyć ze mnie wszystkie moje problemy. Po rozczesaniu swoich wilgotnych włosów, przebrałam się, narzucając na siebie krótkie spodenki. W samym czarnym, koronkowym staniku, weszłam do pokoju i położyłam się na łóżku. Do ręki wzięłam pamiętnik zapisując na nim dobrych kilka kartek. Zajęło mi to bite półtorej godziny. Nie lada wyzwaniem było opisanie wszystkiego ze szczegółami. Imię Damon pojawiło się w nim z tysiąc razy! Ten mężczyzna siedział mi w głowie non stop. Z cichym westchnieniem odłożyłam notes na swoje miejsce. Wbiłam wzrok w sufit, zastanawiając się, dlaczego mu zaufałam. Nie powinnam była tego robić. Uratowałam mu życie. Czemu do cholery to wszystko robiłam? Jest wampirem, Eleno, otrząśnij się! Ukryłam twarz w dłoniach. To wszystko, tak skomplikowane, zawiłe i trudne, zaczynało mnie przerastać. Ja - nędzna śmiertelniczka. Pragnęłam obudzić się z tego koszmaru. Pragnęłam zobaczyć się z Danielle.
Przymknęłam powieki i nawet nie zauważyłam, kiedy zasnęłam.

DAMON
Objąłem spojrzeniem dosyć duży dom. Poczekałem do wieczora, wolałem nie pokazywać się w tym mieście za dnia. Na niebie już powoli zaczęły pojawiać się gwiazdy i księżyc. Podszedłem do ściany budynku, marszcząc brwi. Zacząłem uważnie słuchać tego, co działo się w środku. Kiedy już wiedziałem, gdzie mam się skierować, skoczyłem i bez problemu pojawiłem się na parapecie okna na piętrze. Puknąłem lekko w szybę.
-Eleno. To ja, Damon. Wiem, ze mnie słyszysz. Wpuść mnie. To nie ja zabiłem Danielle, daj mi wytłumaczyć!

ELENA
Obudziłam się pół godziny później. Cóż, krótka drzemka jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziła. Wstałam, siadając na krawędzi łóżka i wtedy usłyszałam pukanie w szybę. Pośpiesznie doskoczyłam do swojej koszulki i narzuciłam ją na siebie. Ujrzawszy wampira i usłyszawszy jego słowa, rozchyliłam wargi, aby coś powiedzieć, jednakże głos utknął mi w gardle. Zamknęłam drzwi i powolnym krokiem podeszłam do okna. Otworzyłam je i odwróciłam się do niego plecami.
-Jeśli masz coś mówić - mów i proszę, zostaw mnie. - warknęłam, siadając na łóżku.
-Zaproś mnie do środka, inaczej będę tu tkwił jak debil. Poza tym, niezbyt mi wygodnie. - mruknął chłopak, kurczowo trzymając się framugi okna.
-Wchodź. - rzuciłam krótko i wbiłam wzrok w swoje stopy. Po chwili jednak, moje myśli przyćmiła jedna, nic nie znacząca rzecz. Przegryzłam dolną wargę i spojrzałam na niego.
-Ej, długo tu. jesteś? - spytałam, lekko się rumieniąc, ponieważ... na Boga, byłam w samym staniku i krótkich spodenkach! Miałam tylko nadzieje, że mnie nie widział i że nie mam pojęcia, do czego zmierzam. Fakt, zwykłe pytanie, jednakże ja wypowiedziałam je bardzo specyficznie.
-Spokojnie, nic takiego nie widziałem. - wywrócił oczyma, i zaczął przechadzać się po dosyć małym pokoju. .
-Nie bój się, nie przyszedłem Cię podglądywać, chociaż gdybym chciał, mógłbym to zrobić, bo masz ciało nie z tej ziemi. - powiedział i posłał mi szelmowski uśmiech.
-Chyba nie po to tu przyszedłeś, by obdarowywać mnie komplementami... - szepnęłam i wróciłam do oględzin swoich nóg. Wcale nie zamierzałam być dla niego miła. Przecież sprawa Danielle nie była wyjaśniona, a on, jak mniemam, pofatygował się tu, aby mi wszystko dobitnie wyjaśnić.
-Wiem, że może nie jestem zbyt przekonujący, bo praktycznie jesteś jedną z nielicznych osób, na które nie działa mój urok osobisty, a także nie siedzę i nie mącę w Twojej głowie, ale powiem to raz i wyraźnie: to nie ja zabiłem Danielle. - ostatnie słowa wypowiedział spokojnie, głośno i wyraźnie, akcentując poszczególne samogłoski. Przystanął na chwilę koło łóżka, a po chwili usiadł koło mnie. Uniósł kciukiem moją twarz sprawiając, że jego oczy odnalazły moje.
-Eleno... Znam siebie i swoje możliwości. Możesz mnie za to uderzyć w twarz, ale chcę być szczery i wyznam Ci, że ugryzłem twoją koleżankę i napiłem się trochę jej krwi, ale z całą pewnością jej nie zabiłem! - zacisnął dłonie w pięści. A może... ktoś specjalnie zamordował tę dziewczynę, by skłócić mnie i Damona?
-W momencie, kiedy zaczynałem się nią żywić, usłyszałem Ciebie i przestałem. Gdyby ktoś jej nie dobił, żyłaby, a dzisiaj odczuwałaby tylko silny ból głowy i nic by nie pamiętała. - mruknął i ponownie wstał, by pokonać odległość dzielącą łóżko od ściany. Oparł się o nią i założył ręce na piersi. Po całej jego opowieści, zaczynałam mu wierzyć. Nie spuszczałam wzroku z wampira, przez cały czas, kiedy mówił. Potoki słów z jego ust, przywykłam. Zapadła krępująca cisza. A więc on jej nie zabił.
-Ale miałaś rację nazywając mnie potworem. - wychrypiał po chwili ciszy, zaciskając zęby. Pokręciłam głową i w ułamku sekundy spoważniałam.
-Taka jest prawda. Jestem wampirem, a Ty powinnaś się mnie bać. - w wampirzym tempie podbiegł do mnie, choć bardziej wyglądało to jak teleportacja. Ujął w dłonie moją twarz i zajrzał prosto w moje oczy.
-Boisz się mnie, Eleno? - zapytał praktycznie szeptem. Nasze twarze dzieliło zaledwie kilka milimetrów, wręcz dotykał swoimi wargami moich warg. Spuściłam wzrok i poczułam się... podle? Tak, to doskonałe określenie. Było mi na prawdę przykro. I głupio. Chciałam, aby po prostu to wiedział. I chyba mi się udało.
Wierzyłam mu. Zdumiewające. Zaufałam mu. Ponownie, doskonale wiedząc, iż nie powinnam i tym samym wplątuję się w niezłe zawirowania.
-Nie jesteś potworem, Damonie. - szepnęłam i lustrowałam wzrokiem każdy jego nawet najmniejszy gest, ruch. Wydawał się być chodzącym ideałem. Miał rację, powinnam się go bać, ale... ja tego nie czułam. Nie miałam gęsiej skórki w obecności mężczyzny, nie telepałam się jak idiotka. Raptownie cofnęłam się, ale poczułam chłodne dłonie na swoich rumianych policzkach. Zatrzepotałam kilka razy wachlarzem czarnych jak węgiel rzęs i rozchyliłam lekko wargi, chcąc coś powiedzieć. Przełknęłam głośno ślinę i poczułam, jak moje serce drgnęło. Beztrosko wpatrywałam się w błękitne oczy wampira, jak w jakimś transie.
-Nie boję się Ciebie... - szepnęłam najciszej, jak tylko potrafiłam. Ujęłam jego dłonie i lekko spuściłam je wzdłuż tułowia ciemnowłosego. Posłałam mu delikatny uśmiech. I znów ta cisza... cisza, która w takim momencie była jak najbardziej wskazana. Spoglądałam to na jego tęczówki, to na malinowe usta. Przegryzłam delikatnie dolną wargę i odwróciłam wzrok. Poczułam, jak jeden, chłodny i nadzwyczaj przyjemny dreszcz przeszywa moje ciało. Dziwaczne uczucie, aczkolwiek nawet mi się to spodobało. Nie. nie. nie. Nie mogłam sobie pozwolić na żadne miłosne...
Ponownie odwróciłam głowę. Nie darowałabym sobie , gdybym w tej chwili tego nie powiedziała.
-Damonie... Wiesz? Odkąd uratowałam Ci życie i ze wzajemnością... nie potrafię się Ciebie tak po prostu bać, rozumiesz? Chyba, że właśnie w tej chwili rzucisz się na mnie. - mruknęłam. Stałam do niego plecami i wiedziałam, że jestem bezpieczna.
-Po ostatnich wydarzeniach moje uczucia wobec Ciebie gwałtownie się zmieniły... Na lepsze. - mruknął wampir, a ja w tym momencie zbliżyłam się do niego. Wspięłam się na palce i lekko musnęłam jego usta swoimi. Były ciepłe i niezwykle słodkie. W ułamku sekundy odsunęłam się od niego i spuściłam wzrok.
-Powinieneś... już iść. - powiedziałam stanowczo i odetchnęłam głęboko. Zanim zdążyłam się obejrzeć - zniknął. Ot tak. Sam fakt niezwykle mnie ucieszył.
 Eleno, zwariowałaś... postradałaś zmysły, skarciłam się w myślach i odgarnęłam włosy z twarzy. Opadłam na łóżku i mimowolnie kąciki ust powędrowały ku górze. Dotknęłam swoich warg opuszkiem palca i uśmiechnęłam się mimowolnie. Coś mi podpowiedziało, bym podeszła do okna i to właśnie zrobiłam. Na dole ujrzałam... no właśnie. Zbiegłam na dół po drewnianych schodach.
-Eleno, gdzie ty u licha wychodzisz o tej porze? - spytał Jeremy i uniósł brew ku górze. Odchrząknęłam i posłałam bratu tajemnicze spojrzenie.
-Ja... zaraz wracam - rzuciłam i wyszłam z domu, narzucając na siebie sweter.
Stałam na schodach jak głupia, wpatrując się w Damona. Nie widziałam w nim już żadnego krwiopijcy, tylko przystojnego mężczyznę, lustrującego moją skromną osobę swoim przeszywającym wzrokiem.

DAMON
W dziewczynie kotłowało się wiele emocji i ja to dokładnie dostrzegałem, zwłaszcza z takiej odległości, kiedy to nasze twarze dzieliło kilka marnych centymetrów. Patrzyłem prosto w jej oczy, ale nie mogłem się powstrzymać od urywkowych spojrzeń na jej usta. Elena delikatnym ruchem zdjęła moje dłonie ze swoich policzków i w tym właśnie momencie pomyślałem, że to koniec tej magicznej chwili, aczkolwiek jej kolejne działania sprostowały to. Słowa, które wypowiedziała zabrzmiały w mojej głowie i spowodowały, że kąciki moich ust niepowstrzymanie podążyły ku górze.
A to, co po chwili zrobiła, sprawiło, że skamieniałem. Stałem jak posąg, nawet nie mrugając oczyma. A dokładniej... Jej wargi, nienaturalnie słodkie i ciepłe, musnęły moje, przez co po całym moim ciele przebiegł przyjemny dreszcz. Kiedy oddaliła się ode mnie, resztkami samokontroli opanowałem się, by się na nią nie rzucić. Miałem ochotę na więcej i wcale nie chodziło o wampirze pożądanie ludzkiej krwi. Pragnąłem jej jako mężczyzna; jako ktoś, komu spodobała się dziewczyna. Przez ułamek sekundy pomyślałem nawet, że czuję się ponownie jak człowiek, jednak ta myśl wyleciała z mojej głowy szybciej, niż zdążyłem się nad nią poważniej zastanowić. Zdałem sobie sprawę, że patrzę na Elenę łapczywie, jak drapieżnik na ofiarę, więc szybko odwróciłem wzrok i oddaliłem się o kilka kroków w tył.
-Tak, masz rację... Nie powinno mnie tutaj być. - wyszeptałem i natychmiastowo wyskoczyłem przez okno, lekko lądując na ziemi. Już miałem odbiec z tego miejsca, jak najdalej od dziewczyny, kiedy coś mnie zatrzymało. Coś, co znajdowało się głęboko wewnątrz mnie. Stałem jak idiota na środku trawnika, a kończyny odmawiały mi jakiegokolwiek posłuszeństwa. Czułem, że jeżeli teraz bym odszedł, to już bym nie wrócił, uciekłbym z tego miasta i podążył jak najdalej stąd, a tego nie chciałem, chociaż wiedziałem, że powinienem tak postąpić. Ale bałem się, że Elenie mogłoby się coś stać, że ktoś mógłby ją zranić, dlatego też musiałem jej pilnować. Przymknąłem na chwilę oczy i jakby od niechcenia wsłuchałem się w głosy wewnątrz domu. Dziewczyna chciała wyjść...
Po chwili Elena stanęła naprzeciwko mnie, a drzwi zamknęły się za nią z lekkim trzaskiem.
-Nie powinnaś wychodzić, Eleno. - powiedziałem i pokiwałem głową na potwierdzenie swoich słów. Uważnie obserwowałem jej każdy, nawet najdrobniejszy ruch. Była tak łudząco podobna do Katherine... Ale uwielbiałem w niej to, że nią nie była.
Ciemne włosy okalające jej drobną twarz dodawały jej urody i uroku, a drobne ciało aż prosiło się, by je przytulić i obronić. Wygląd nie miał tu większego znaczenia. Oczarowała mnie swoim charakterem.
-Właściwie to mnie nie powinno tutaj być. Nie powinnaś mnie znać. - starałem się, aby Elena nie zauważyła jak dużo znaczyło dla mnie wypowiedzenie tych słów. Miałem ochotę wykrzyczeć wszystko, co czuję.
-Czekaj! - wyrwało się Elenie.
-Żegnaj. - mruknąłem i odwróciłem się na pięcie, jednak zanim zrobiłem pięć kroków w przód, stanąłem i dodałem:
-Nie, nie potrafię... Jutro najprawdopodobniej będę tego żałował, ale... - nie dokończyłem, tylko zmaterializowałem się obok Eleny i wziąłem ją w swoje ramiona. Powoli zbliżyłem swoją twarz do jej i połączyłem nasze usta czułym i delikatnym pocałunkiem. Położyłem rękę na jej drobnych plecach i lekko przycisnąłem ją do siebie, jakbym chciał, by nasze ciała się połączyły i stworzyły jedność. Miała takie subtelne i wykwintne wargi, że za każdym razem, gdy ich dotykałem, po moim ciele przechodził dreszcz rozkoszy.
Po chwili pozwoliłem sobie na nieco więcej namiętności. Zacząłem całować ją jak kochanek kochankę, jak chłopak zakochany w swojej dziewczynie... Mógłbym zatracić się na zawsze w tej romantycznej chwili. Zacząłem gładzić dłońmi całe jej ciało, jednak nie byłem agresywny - dawałem jej wybór, w każdym momencie mogła przestać. Docisnąłem ją do ściany domu. Lekko przejechałem językiem po jej dolnej wardze, po czym przerwałem pocałunek z cichym westchnieniem i wymruczałem cicho jej imię.
Ponownie złączyłem nasze usta, a także języki dzikim 'tańcem'. Złapałem ją w pasie i szybkim ruchem wskoczyłem na parapet i wkroczyłem do jej pokoju. Lekko popchnąłem ją na łóżko, nie przerywając pocałunku. Moje ręce błądziły po jej ciele...
Po chwili poczułem, jak pragnienie pali moje gardło, więc z ostrożności przestałem ją całować, a z moich ust poleciał wianuszek przekleństw.
-Wybacz, nie mogę... - usiadłem na brzegu łóżka i ukryłem swoją twarz w dłoniach. Zmieniała się, rysy mi tężały, oczy czerwieniały, kły rosły w nienaturalnie szybkim tempem. Zmieniałem się w potwora, a najgorsze było to, że miałem ochotę rzucić się na Elenę i wyssać z niej całą krew.

ELENA
To co mi powiedział... nie mogłam pozwolić mu odejść tak po prostu. Nie teraz. Zależało mi na nim, choć zdawałam sobie sprawę z tego, iż nie powinnam się w jakikolwiek sposób przywiązywać do tego mężczyzny. Chciałam coś powiedzieć, wykrzyczeć mu w twarz, jak bardzo chcę, aby został, aczkolwiek słowa utknęły gdzieś w gardle. Zawiązała się na nim niewidzialna nić. Może właśnie tak powinno być? To przecież cisza jest największym skarbem.
Przełknęłam głośno ślinę i kiedy już chciałam zaprotestować, zjawił się obok. Wilgotne wargi musnęły moje, aby już po chwili zatracić się w namiętnym pocałunku. Wplotłam ręce w jego kruczoczarne włosy i przywarłam ciałem do wampira. Eleno, co ty wyprawiasz! krzyczałam w myślach i nawet nie przejęłam się tym, że Damon to słyszał. To było coś, czego nie mogłam w żaden sposób powstrzymać. Poczułam chłodną ścianę za plecami i lekko się niej podtrzymałam. Zatopiłam się w jego błękitnych tęczówkach i w ułamku sekundy poczułam, jak napiera na mnie ciałem. Całowałam go z pożądaniem, pieszcząc językiem jego podniebienie. Poczułam, jak tracę grunt pod nogami i w tym samym momencie leżeliśmy już na łóżku, jakby świat się nie liczył.
Ale... Wszystko co dobre, kiedyś musi dobiec końca. Damon stał się nieco zbyt brutalny. Poczułam silny uścisk na swoim brzuchu, a pocałunki nie były już wcale tak subtelne i delikatne.
-Damon..? - szepnęłam i lekko odepchnęłam go od siebie. Ten posłusznie usiadł na krawędzi łóżka. Uczyniłam to samo, siadając obok. Widząc jego twarz... w gruncie rzeczy nie przeraziłam się. Ujęłam jego dłonie i zmusiłam, aby na mnie spojrzał.
-Walcz z tym. - powiedziałam półszeptem, nie spuszczając wzroku z przekrwionych oczu wampira i popękanych policzków.
-Walcz, Damonie!
Kiedy już wydawało mi się, że osiągnęłam swój cel, w ułamku sekundy poczułam żelazny uścisk na nadgarstkach i znalazłam się pod ścianą. Moje serce zaczęło bić nienaturalnie szybko, a oddech przyśpieszył.
Robisz mi krzywdę, puść mnie! - wrzasnęłam w myślach. Dłoni praktycznie już nie czułam, co dawało tylko uporczywe mrowienie. Nie wiedziałam, co mam teraz zrobić. Wydawał się w ogóle mnie nie słuchać, a jego usta w szybkim tempie zbliżały się do mojej szyi. Zacisnęłam powieki i poczułam, jak jeszcze bardziej przywierałam do zimnej ściany. Zagryzłam dolną wargę. Miałam tylko nadzieję, że Jeremy nie będzie świadkiem tego fatalnego zdarzenia. Damon... krzywdzisz mnie. - powtórzyłam z nutką nadziei, że w końcu przezwycięży pragnienie. W ułamku sekundy strach mnie sparaliżował, bo kiedy wydawać by się mogło, że zatopi kły w mojej miękkiej skórze, tak się nie stało. Opadłam na podłogę, rozcierając nadgarstki. Potworne mrowienie ogarnęło całe moje ręce. Zacisnęłam zęby, aby nie wydać z siebie żałosnego krzyku rozpaczy. Uniosłam głowę. Stał przede mną, wyraźnie przerażony. Odetchnęłam głęboko, wstałam, podtrzymując się ściany. Było mi niedobrze, a mój żołądek zdawał się fikać koziołki. Zlustrowałam wzrokiem jego twarz i bezwładnie na niego poleciałam, tracąc przytomność. Te wszystkie feralne zdarzenia, zebrane w całość... Mój organizm tego nie wytrzymał, zemdlałam. Potem już tylko ciemność ogarnęła mój umysł. Wdarła się do niego siłą i nie chciała ustąpić.

ROZDZIAŁ 4

ELENA

Uśmiechnęłam się przez łzy i rzuciłam się Damonowi na szyję. No, może nie dosłownie, po prostu go przytuliłam. Nie za mocno, gdyż widziałam, jak bardzo był osłabiony. Moja krew krążyła w jego organizmie, lecz to nie było problemem. Po prostu chciałam trwać w tej chwili, beztrosko wtulona w wampira. Nie byłam pewna, jak zareaguje. To był Damon, ten, który przepełniony był sarkazmem i cynizmem. Niech mnie odrzuci, lub po prostu odtrąci, odepchnie. Ja tylko chciałam, tak bardzo pragnęłam  poczuć jego bliskość. 

Na Boga, to wampir, to najprawdziwszy wampir jak ten z legend i baśni najsławniejszych wieszczy. Żywi się krwią ludzi, jest niewiarygodnie silny, posiada zdolność do samoregeneracji oraz...jest niesamowicie i zagadkowo pociągający. Cóż, to pewnie taka wampirza sztuczka na przyciągnięcie ofiar.

Spojrzałam na jego twarz i chwyciłam jego policzki tak, aby mógł spojrzeć mi w oczy.

 -Chcesz więcej? - spytałam szybko i moją twarz wykrzywił gest bezradności. Nie zastanawiałam się nad niczym innym, niżeli dać mu więcej płynu ustrojowego. Krew sączyła się niemiłosiernie, a ja cicho jęknęłam. Odwróciłam dłoń tak, aby mógł po prostu się w nią wgryźć. Nie byłam wtedy jeszcze tym przerażona, przecież ja chciałam tylko mu się odwdzięczyć. Gdyby nie on, byłoby krucho ze mną. Ba! Nie przeżyłabym dzisiejszej nocy, mogłam się założyć.

 -Nie, Eleno, starczy. - powiedział Damon patrząc jak zahipnotyzowany na moją rękę. Kiwnęłam delikatnie głową i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Niewiele widziałam. Mój wzrok zatrzymał się na drzwiach, w których ujrzałam... postawnego mężczyznę. Nie tego, który mnie porwał. Ten był bardziej muskularny i bardziej.. zadbany? Przeraziłam się nie na żarty. Wstałam i nie zdążyłam niczego zrobić. Usłyszałam cichy łomot - to Damon odleciał kilka metrów w bok. Poczułam, jak wampir przygważdża mnie do ściany. Uderzyłam głową o zimną ścianę, jeśli tą melinę można było tak nazwać i przymknęłam powieki. Zaczęłam oddychać bardzo płytko i nieregularnie. 

 -Ty mała... nędzna.. szmato. - wysyczał mi prosto w twarz. Na jego twarzy zaczęły malować się delikatne żyłki. Jednak to wystające kły przerażały mnie najbardziej. 

 -Błagam... - szepnęłam, czując jak ściska moje ręce, prawie je łamiąc. 

-Po prostu się zamknij. - wycharczał i już wtedy poczułam tak silny ból, którego nie dało się opisać. 

 Wbił kły w moją szyję, a ja wygięłam się w łuk, rozchylając przy tym malinowe, spierzchnięte usta.

 Poczułam, jak tracę siły. Zaczęłam krzyczeć, ostatkami sił próbowałam go odepchnąć. Poczułam silny ból w okolicy brzucha i kiedy mnie wypuścił, ja opadłam na podłogę niczym wrak człowieka. Wszystko mnie bolało, a ból w głowie? To koszmar, najczarniejsze scenariusze. Krew sączyła się i sączyła, a ja słyszałam tylko odgłosy walki. Nie uniosłam głowy, byłam zbyt słaba. Po chwili znów przypływ niesamowitej suchości w ustach, ciemność przed oczami... świst w uszach, przez który myślałam, że zwariuję. Nie wiedziałam, co było najgorsze. Ból, przepełniał każdą, nawet najmniejszą komórkę mojego kruchego ciała. W ułamku sekundy straciłam przytomność. Czy ja umarłam?...

DAMON

Dziewczyna w szaleńczym tempie zniknęła z moich ramion. Jakaś ręka popchnęła mnie do tyłu. Straciłem równowagę i odleciałem kilka metrów dalej. Pospiesznie wstałem, rozejrzałem się i ujrzałem mężczyznę, który właśnie wbijał kły w szyję Eleny. Doskoczyłem do niego i z nienaturalną siłą, która gotowała się we mnie ze złości odrzuciłem go gdzieś w tył. Po chwili znów trzymałem go za frak i lekko nim trząsłem. 

-Pożałujesz tego, że ją tknąłeś. Pożałujesz... Tak samo jak reszta Twoich kolegów. Nie macie prawa tknąć Eleny, rozumiesz? - wycharczałem wściekle przez zęby. Mężczyzna jednak nie chciał poddać się bez walki. Jakimś cudem wyswobodził się z mojego uścisku i z całym impetem walnął mnie w pierś. Odleciałem  na jakąś ścianę, która nieprzyjemnie się zatrzęsła. Straciłem na chwilę oddech. Złapałem jakiś drąg, najprawdopodobniej resztkę po dawnym stole i rzuciłem się na wampira. Ten jednak odskoczył, złapał mnie za szyję i przycisnął do ściany. 

-Jesteś za słaby, by pokonać nas wszystkich. - mruknął, uśmiechając się złośliwie, a ja skorzystałem z tej okazji i bezceremonialnie wbiłem mu kołek w serce. Opadł na ziemię, a ja otrzepałem swoje spodnie od kurzu. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i serce mi drgnęło. 

-Elena... Elena! - po chwili trzymałem ją w ramionach, kładąc swoją zimną dłoń na jej czole. Z trudem oddychała, jej serce biło strasznie nierówno. Bez namysłu wziąłem jakiś ostro zakończony kamień, przeciąłem sobie skórę od łokcia, aż do dłoni i przyłożyłem jej krwawiącą ranę do ust.

 -Musisz żyć, Eleno... - wyszeptałem, czując łzę na policzku. Kiedy ja ostatni raz płakałem? Kiedy mi na kimś zależało? Teraz błagałem w myślach, by dziewczyna przeżyła.

 W jakiś nienaturalny sposób zbliżyliśmy się do siebie, nawet nie zauważyłem kiedy.

Uśmiechnąłem się, właściwie sam do siebie, bo dziewczyna przytknęła moją rękę do ust i zaczęła pić życiodajny płyn. Teraz połączeni byliśmy nie tylko umysłami, chociaż to było bardzo intymne, ale także aurami. Wampir oddający krew człowiekowi w jakiś sposób otwiera przed nim swoją duszę, swój umysł, wyjawia swoje wspomnienia, nawet te, które pragnąłby zachować tylko dla siebie. Głaskałem ją lekko po włosach, jakbym chciał przez to powiedzieć, że jestem przy niej i że nie musi się niczego bać. W pewnym momencie Elena krzyknęła. Przerażony rozejrzałem się, bo pomyślałem, że może zauważyła jeszcze jednego krwiopijcę, jednak po chwili dotarło do mnie, że jej ciało zaczyna się regenerować. Patrzyłem na jej ranę na nadgarstku, która przestała krwawić i powoli się zabliźniała. Musiała cierpieć.

-Damon... - wychrypiała cicho, najprawdopodobniej nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

-Eleno, spokojnie... Pij, jest Ci to potrzebne. - powiedziałem. Zdałem sobie sprawę, że jestem czuły i opiekuńczy. Takie cechy nigdy, ale to nigdy nie ujawniały się u mnie, więc byłem totalnie zdezorientowany. Nie wiedziałem, czy potrafię się odnaleźć w nowym obliczu. Widząc jednak jak Elena cierpi, takie właśnie zachowanie wydawało mi się odpowiednie i na miejscu, nie mogłem postąpić inaczej. Nie mogłem jej zostawić. Każdy, kto znał mnie i moją przeszłość mógł stwierdzić, że pomagałem jej tylko dlatego, iż oszałamiająco przypominała Katherine. Może byłem martwym, egoistycznym, rozpuszczonym potworem, aczkolwiek mogły we mnie narodzić się jakieś emocje, uczucia wobec kogoś.

Stwierdziłem, że taka ilość krwi, którą obdarowałem dziewczynę starczyła, a jednocześnie bałem się, że gdyby wypiła jeszcze trochę stałaby się tragedia i rozpoczęłaby się przemiana, a tego nie chciałem. Nie chciałem skazać Eleny na taki los, jak mój, więc odsunąłem rękę i schowałem za plecami. Dziewczyna otworzyła oczy i zaczęła oddychać już w pełni normalnie. Powoli odepchnęła się ode mnie i wstała, przytrzymując się ściany. 

-Dasz radę? Jesteś tego pewna? - zapytałem. Skinęła głową.

-Tak, nie jestem dzieckiem. - mruknęła. Lekko się zakołysała, jednak zrobiła jeden krok do przodu. Pokiwałem głową i wyprostowałem się, odwracając się od dziewczyny. Ciała wampirów będzie trzeba spalić. Postanowiłem, że wrócę tutaj w nocy, by to uczynić. 

-Chodźmy stąd. - mruknąłem, odwracając się w stronę Eleny. Spodziewałem się, że będzie w stanie utrzymać się na nogach, jednak... Ta zadrżała i upadła. Nie zdążyłem nawet w jakikolwiek sposób zareagować. Przekląłem głośno, gdyż usłyszałem, że głowa dziewczyny upada z głośnym łomotem na ziemię. Przecież już była wykończona, a teraz do tego potężne uderzenie w głowę... Niedobrze. Właściwie to była moja wina, mogłem ją złapać. 

-Eleno! Nic Ci nie jest?! - zapytałem, doskakując do niej. Uniosłem jej głowę i położyłem sobie na kolana. Palcem pogłaskałem ją po policzku. Wpatrywałem się w jej oczy, oczekując reakcji z jej strony. Nie miała siły, by cokolwiek powiedzieć, więc posłała do mojego umysłu myśli, bardzo ciche myśli:

'Po prostu zabierz mnie do domu..'

Tak też zrobiłem. Wziąłem ją na ręce, starając się być jak najbardziej delikatny i podążyłem w stronę pensjonatu. (...)

 -Stafano? Słyszysz mnie? - zapytałem nieco już zirytowany faktem, że nie mogłem się do niego dodzwonić. Po raz kolejny wybrałem numer i nacisnąłem zieloną słuchawkę. Po kilkunastu próbach usłyszałem w końcu męski głos:

 -Halo?

 -To ja, Damon. Czemu nie odbierasz, do cholery? - niemal krzyknąłem. Sięgnąłem dłonią po karafkę wina stojącą na stoliku obok fotela, w którym usiadłem. Naprzeciwko mnie stał rozpalony kominek, w którym wesoło tańczyły płomienie.

-Byłem nieco zajęty. Nie chodzę wciąż z telefonem przy sobie. - mój brat jak zwykle panował nad swoim głosem, nie dając po sobie poznać, że jest na mnie wściekły za takie niemiłe przywitanie. Z gracją przechyliłem karafkę pełną trunku, uważając przy tym, by nie zmącić klarowności wytwornego napoju. 

 -Mam problem i sam sobie nie poradzę. Wytłumaczę vi jak się spotkamy. Czekam na ciebie w pensjonacie w Mystic Falls. - mruknąłem niemal błagalnym tonem. Powstałem, by miarowym krokiem przemierzyć całą długość salonu. Nacisnąłem czerwoną słuchawkę i odłożyłem telefon na kanapę. Przystanąłem na chwilę przy kominku, wpatrując się w płomienie. Następnie skierowałem się do pokoju, w którym spała Elena. Podszedłem do łóżka, starając się zachowywać jak najciszej i uśmiechnąłem się delikatnie. Elena mała, słodka Elena, kimże ona u diabła była? 

Wygląd niewinnej istotki nijak nie komponował z jej charakterem. Któż by pomyślał, iż to dziewczę kiedykolwiek będzie zdolne tak ufnie spocząć w ramionach wampira, który już niejednokrotnie dotkliwie ją skrzywdził zarówno swoim tonem głosu, jak i obojętnością? Delikatnie przejechałem palcem po jej policzku i lekkim, zgrabnym ruchem odgarnąłem włosy, które bezładnie rozłożyły się na całej jej twarzy. (...)

 -Jesteś. - mruknąłem zdziwiony unosząc brew ku górze. Przede mną w całej okazałości stał Stefano.

 -Starałem się przybyć tu jak najszybciej. O co znowu chodzi, Damon? Jeżeli to kolejny żart... - powiedział, patrząc na mnie podejrzliwie, jednak ja pokiwałem przecząco głową. Cóż, znał mnie doskonale i mógł się bać, że go oszukam.

 -Nie tym razem, braciszku. Chodź. - pociągnąłem go za ramię, nie zwracając uwagi na to, czy ten gest nie wydawał się niegrzeczny z mojej strony. Po chwili stanęliśmy przed drzwiami do mojego pokoju. 

-Panuj nad sobą, widok, który ujrzysz może cię nieco wytrącić z równowagi. - ostrzegłem cicho.

ELENA

Obudziłam się nazajutrz, w tej samej sypialni. Nie wiedziałam, co czuję, moje myśli krążyły tylko po wydarzeniach z dzisiejszej, feralnej nocy. Westchnęłam głęboko czując lekki ucisk w klatce piersiowej, jednakże nie miałam ochoty się nad tym zastanawiać ani zamartwiać się tym. Bez wątpienia będzie dobrze, tylko potrzeba czasu. Powoli i bezszelestnie wstałam, siadając na krawędzi łóżka. Czułam się.. praktycznie dobrze. Pomijając straszne nudności i mrowienie w lewej ręce. Wzrok skierowałam na wielki, biały zegar, wiszący naprzeciwko łóżka, który wskazywał godzinę dziewiątą dwadzieścia. Uśmiechnęłam się delikatnie, zastanawiając się gdzie w tej chwili jest wampir. 

 W dziwaczny sposób zbliżyliśmy się do siebie, na co pozwoliły nam te tragiczne wydarzenia. Sama nie wiedziałam, co mam o tym myśleć, jednakże w jakiś sposób podobało mi się to. W gruncie rzeczy, mężczyzna był niezwykle pociągający i na skinienie palca mógłby mieć każdą. Z pewnością tak było. Być może właśnie to mnie w nim pociągało? Sama nie wiem.  

W pewnym momencie zapragnęłam zobaczyć się z Jeremim. I Bonnie. I Caroline... Wiele pytań, które stawiał przede mną następny dzień, wierciły mi dziurę w brzuchu. Uporczywie starałam się dociec, co tak w rzeczywistości połączyło nasze umysły. Realnie, mogła zrobić to jakaś czarownica, której jedno z nas mogło podpaść. Ale... w sumie, druga osoba byłaby bez winy, więc gdzie tu sens i jakakolwiek logika? 

 Pokręciłam głową, wyrwana z zamyśleń, ponieważ moim oczom ukazał się Damon, opierający się o framugę drzwi.

-Cześć śpiąca królewno. - powiedział i posłał mi łobuzerski uśmiech. Spojrzałam na niego spode łba i wywróciłam teatralnie oczyma.

-Dzień dobry. - mruknęłam. Myliłam się sądząc, iż Damon jest sam. Zza jego pleców wyłoniła się sylwetka obcego mi mężczyzny, który spoglądał na mnie, jakby zobaczył ducha. Rozchyliłam lekko malinowe wargi, aby móc coś powiedzieć, jednakże w ułamku sekundy poczułam silny uścisk na swojej szyi.

-Katherine! - niemalże krzyknął, ciężko i gardłowo oddychając. Spojrzałam w  zielone tęczówki chłopaka i złapałam za dłoń, którą trzymał mnie niemalże w powietrzu. Zaczęłam się dusić, ale już po chwili odetchnęłam z ulgą, dotykając podłogi. Katherine? On myślał, że ja to jakaś Katherine? Co tu się do cholery dzieje? Przecież... ach, faktycznie, Damon nie raczył za pierwszym razem wspomnieć cokolwiek o Katherine. Znałam samo jej imię, który w myślach wypowiadał tak pieszczotliwie... Widocznie dla drugiego wampira również musiała być poniekąd ważna lub.. nie, źle to odczytałam. Był zszokowany i gotowy mnie rozszarpać. 

-Mówiłem ci, żebyś nad sobą panował. Nie masz prawa jej tknąć, rozumiesz? - wycharczał Damon, kryjąc mnie swoim ciałem. Był najwyraźniej bardzo zdenerwowany reakcją chłopaka. Tamten skinął tylko głową. 

-To mój młodszy brat, Stefano. - przedstawił nieznajomego Damon. -To jest Elena. - wskazał na mnie, a Stefano zmrużył lekko oczy, jakby wciąż nie dowierzając. Mnie interesowało jednak coś innego.

-Kto to jest Katherine? - po chwili usłyszałam swój nieco podniesiony ton głosu. Mężczyźni mnie zignorowali. Nic a nic z tego nie rozumiałam, a cała ta sytuacja wydawała mi się nadzwyczaj dziwaczna. 

Damon wskazał mi miejsce przy stole, a ja posłusznie tam usiadłam i posłałam mu przy tym pytające spojrzenie. Założyłam noga na nogę, marszcząc brwi. Z ust mężczyzny zaczął wylewać się potok słów. Mówił bardzo szybko, jakby chcąc zaoszczędzić na czasie. Opowiadał o całej naszej historii od początku do końca, nie zapominając o żadnych szczegółach. Wzrok przenosiłam to na Damona, to na Stefano, który spoglądał na mnie niemalże płochliwie. Z wyrazu jego twarzy wyczytałam również, że w każdej chwili gotowy był wbić mi kły w szyję i rozkoszować się smakiem mojej krwi. Odetchnęłam głęboko, czekając na finał opowieści wampira. Nie wtrącałam swoich słów, ponieważ były zbędne. W pewnym momencie nasze spojrzenia skrzyżowały się, a sam Damon zamilkł. Uniosłam brew ku górze i ponownie zlustrowałam wzrokiem młodszego z braci, nerwowo krążącego po całej sypialni.

-I co o tym sądzisz? - zapytał Damon, patrząc na niego. Ten jednak  milczał. Po chwili wychrypiał: 

 -Nie mam pojęcia, Damon, ale najprawdopodobniej wpadliście w niezłe kłopoty.

 Po raz kolejny spojrzał na mnie, jakby nie wierzył, że naprawdę tutaj jestem i istnieję.

 Pięknie, tego mi było trzeba, kolejne problemy. Brawo, panno Gilbert, brawo. Wplątałam się w niezłe bagno. Jedynym plusem całej tej sytuacji był sam Damon. W jakiś sposób pragnęłam się do niego zbliżyć, co mi się po malutkiej części udało, na myśli oczywiście mam zajście w piwnicy. Zdałam sobie sprawę, że uratował mi życie. Ze wzajemnością.

Odrzuciłam do tyłu czekoladowe włosy i wstałam, podchodząc do okna. Nie patrząc na żadnego z nich, przemówiłam. 

 - Początkowo po prostu musimy się dowiedzieć, co tak na prawdę w tajemniczy sposób połączyło nasze umysły ze sobą. Co do wampirów... - tu odetchnęłam głęboko, przymykając powieki. Przypomniałam sobie wszystko, najdrobniejsze szczegóły, dotyk tego potwora, jego kły, wbite w szyję. Pokręciłam głową i spojrzałam na siedzącego mężczyznę.

-Nie, Eleno, nie masz racji. - sprostował Damon. Pokręcił przecząco głową, zerkając na Stefana. Ten chyba też był tego zdania, co on.

-Nie możemy narażać się na niebezpieczeństwo.W pierwszej kolejności musimy wybić wszystkie wampiry, które mogły mieć wspólne plany z tamtymi, których ciała gniją pod ziemią. - mruknął. Oparłem się leniwie na ręce i wpatrywał przed siebie, jakby w kompletną nicość. 

 -Tylko mamy mały problem. - w głosie Stefano pobrzmiewała nutka ironii. Spojrzałem na niego ze zdziwieniem, a ten kontynuował:

 -Nie wiemy ilu ich jest i czego chcą,

Damon prychnął i wywrócił teatralnie oczyma.

Tego było za wiele. Musiałam ochłonąć. Zaczęłam zastanawiać się nad tym, jak bardzo Jeremy musi odchodzić od zmysłów. Przecież nie poinformowałam go o niczym.
-Mogę Cię na chwilę prosić? - szepnęłam i skinęłam głową na Damona, aby po prostu ze mną wyszedł na korytarz. 

 Powolnym krokiem zaczęłam iść w kierunku drzwi, omijając przy tym szerokim łukiem Stefano.

 Skrzyżowałam ręce na piersiach i czekając, aż wampir do mnie dojdzie, nerwowo zerknęłam na zegarek. 

 - Czy... chcę wrócić do domu. Chociażby na chwilę. Nie zniosę myśli, że tak po prostu wszystkich zostawiłam. A mój telefon.. - wyjęłam z kieszeni komórkę. - Sam widzisz, nie mam jak zadzwonić. Wzruszyłam ramionami i przeniosłam wzrok na jego twarz. W oczekiwaniu na jego reakcję, szybko dodałam:

 -Obiecuję, że... że pojawię się tu jutro. 

 Wiedziałam, że nie jest zadowolony z mojego pomysłu, jednakże ja po prostu musiałam to zrobić.  I druga sprawa... korciło mnie, aby po drodze wstąpić do Danielle, jednej z moich najlepszych przyjaciółek

-Jasne, Twoja rodzina i przyjaciele muszą się o Ciebie porządnie martwić. - mruknął Damon, po czym posłał mi delikatny uśmiech. -Mam jednak nadzieję, że będziesz trzymała język za zębami. - dodał po chwili. Kiwnęłam lekko głową. 

Do moich uszu dobiegł dźwięk nadawanych wiadomości.. I właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, o kim mowa. Szybko wbiegłam do pokoju i ujrzawszy niewielki telewizor, w który wpatrywał się Stefan, stanęłam przed nim jak wryta. Rozchyliłam usta i wsłuchałam się w słowa prezentera. Zwierzę. Atak zwierzęcia. Kobieta. Nie żyje. Danielle. Po moim policzku pociekła łza, potem druga i trzecia. Skierowałam głowę w kierunku Damona i posłałam mu mordercze spojrzenie.

 - Ty... potworze.. - wyszeptałam i po prostu zbiegłam ze schodów, kierując się to wyjścia z pensjonatu.. Wiedziałam. To był on.

DAMON 

Rozbrzmiały dźwięki telewizora. Usłyszałem podekscytowany głos jakiegoś mężczyzny. Pomiędzy długimi wywodami na temat przyczyn śmierci można było usłyszeć jedno imię; Danielle. I wtedy sobie przypomniałem. No nie. Nie ma to jak szczęście, doprawdy. Właśnie tą dziewczyną musiałem się wtedy pożywić?!  Ruszyłem za Eleną, która wbiegła do pokoju. Utrzymywałem dystans kilku metrów.

Podrapałem się po głowie. Nie, to niemożliwe. Nie wypiłem takiej ilości krwi, by jej zaszkodzić! Danielle musiała przeżyć mój atak, nie było innego wyboru. Może mogła dostać po przebudzeniu się silnych bólów głowy i poczucia okropnego zmęczenia, ale śmierć? Zdecydowanie nie. Znałem się na swojej robocie. 

 -Elena! - krzyknąłem, kiedy ta wybiegła z pokoju i skierowała się do drzwi wyjściowych. Trzasnęła nimi, jak gdyby chciała przez siłę uderzenia powiedzieć mi, jak bardzo mnie nienawidzi. Podszedłem do ściany i walnąłem o nią głową. Ktoś tu urządzał sobie ze mnie małą zabawę...

"Eleno! Daj mi wszystko wytłumaczyć!" - pomyślałem, jednak ta nie zatrzymała się i po kilku minutach była już w swoim domu. Jakby tego było mało, zamknęła przede mną swój umysł, a ja, chociaż korzystałem z wszelkich sposobów, by się do niego wedrzeć, mogłem tylko rozpaczać nad swoim losem, bo nasze połączenie było z jednej strony szczelnie zamknięte. 

 -A niech to! - krzyknąłem i kopnąłem w fotel z czarnej skóry, który roztrzaskał się na kilka drobnych kawałków, a każdy poleciał w inną stronę. Usiadłem na ziemi i włożyłem ręce w twarz.

 -Co się stało? - zapytał zdziwiony Stefano, patrzący się na nas jak zaczarowany. Uniósł brew ku górze. 

-Elena twierdzi, że zabiłem jej przyjaciółkę. - warknąłem niemalże bezgłośnie.

 -Zależy Ci na niej. - wychrypiał Stefano, po czym zebrał pozostałości po fotelu i włożył je do kominka. 

 Czy mi na niej zależało? Tak, chyba tak.

 -Wygląda jak Katherine, chociaż nigdy nią nie będzie, Damonie. Pamiętaj. Nie zakochuj się na siłę w tej dziewczynie. - wyszeptał, kucając koło mnie. Zdenerwowałem się. Skoczyłem i złapałem Stefano za koszulę, niemal rozrywając ją na strzępy. Uniosłem go tak że jego nogi nie dotykały ziemi.

 -Za kogo ty mnie do cholery masz?! - krzyknąłem i rzuciłem nim o ścianę.

 -Katherine to przeszłość. - każde to słowo wypowiedziałem powoli, jakbym zwracał się do dziecka.